Φίλες και Φίλοι,
Η Δημοκρατική Συμμαχία γεννήθηκε μέσα από μια νέα πολιτική πραγματικότητα. Την έμπρακτη ανάγκη να ξεπεραστούν οι διαχωριστικές γραμμές, τώρα… αμέσως…
Να ξεκινήσουν ταυτόχρονα το σχέδιο διάσωσης της χώρας από την καταστροφή αλλά και να μπουν τα θεμέλια ενός σύγχρονου οράματος, μιας καινούργιας κατεύθυνσης για την επόμενη μέρα.
Διότι το πρόβλημα σήμερα που λέμε πως είναι πρωτίστως πολιτικό, μετά κοινωνικό και τελευταία οικονομικό θα λυθεί από τους πολιτικούς αν και όχι μόνο από αυτούς και όχι με τις μεθόδους, τις λογικές και τις απόψεις του παρελθόντος. Θα παίξουν ρόλοι οι νέοι, άνθρωποι άφθαρτοι με γνώσεις και προσόντα ή τη δύναμη του θάρρους τους.
Προς το παρόν αυτό που έχει επιτευχθεί είναι η ολοκληρωτική και βαθιά πια απαξίωση όχι μόνο του πολιτικού κόσμου αλλά και της δημοκρατίας που ακολούθησε μετά τη μεταπολίτευση.
Οι πολίτες στην πλατεία συντάγματος, εκφράζουν ειρηνικά, αρνητικά συναισθήματα, αγανάκτηση, φόβο, και εναντίωση στις θυσίες που ήδη έχουν κληθεί να υποστούν και αυτών που ακολουθούν στη συνέχεια.
Ειναι μια αντίδραση χωρίς ηγεσία, χωρίς πλατφόρμα ή σχέδιο για τη διάσωση και την έξοδο από την κρίση και χαρακτηρίζεται από αξιοπρέπεια και ένα βουβό θυμό. Ομως ο πολιτικός κόσμος απαξιωμένος ή όχι είναι ο μόνος που μπορεί θεσμικά και πρακτικά να πάρει τις αποφάσεις που θα βοηθήσουν να ξεπεράσουμε μετά από πολλά χρόνια αυτή τη δυσκολότατη καμπή ή θα μας βουλιάξει αφήνοντάς μας στα συντρίμμια χωρίς προοπτική.
Σε αυτό το σκηνικό οι πολιτικές δυνάμεις τοποθετούνται ως εξής: Το ΚΚΕ δεν συνεργάζεται γιατί έχει μια άλλη θεώρηση των πραγμάτων και συνεπώς δεν αναγνωρίζει την κρίση και δεν θα συνεργαστεί για να βγούμε από αυτήν. Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης δεν συνεργάζεται και ζητά από τον πρωθυπουργό να φύγει. Το ΛΑΟΣ συναισθανόμενο τη σοβαρότητα της κατάστασης δηλώνει πρόθυμο να καθίσει στο τραπέζι.
Και ερχόμαστε στα δύο μεγάλα κόμματα. Είναι σαφές πως δεν έχουν αποφασίσει να καταστούν συνυπεύθυνοι και για την μέχρι σήμερα πορεία αλλά και για την εξέρευση διεξόδου από την κρίση. Δεν κάθονται στο τραπέζι των λύσεων και από το γνωστό μενού των μέτρων, περικοπών, φόρων αλλά και επενδύσεων να καταλήξουν σε ένα σχέδιο που να μπορεί να αποδεχθούν οι δανειστές μας και κυρίως οι άλλοι λαοί της Ευρώπης που καλούνται μέσα από το σύστημα αλληλεγκύης της Ευρωπαϊκής Ενωσης να ποντάρουν πάνω μας, να μας στηρίξουν με τις δικές τους οικονομίες και να μας βγάλουν από το αδιέξοδο.
Η παραπάνω διαπίστωση που δεν γίνεται για πρώτη φορά από εμένα σήμερα, είναι και η μοιραία.Μοιραία που ο Παπανδρέου δεν μπορεί μόνος και δεν καταφέρνει να καθίσει με τους άλλους και τραγικό το ότι ο Σαμαράς κάθεται στο φράκτη περιμένοντας να δει που γέρνει η πλάστιγκα.
Μου είναι ξεκάθαρο πως σήμερα πια τα κομματικά προγράμματα θα έχουν ως πρώτη βάση τις τομές και το βαθύ νοικοκύρεμα που δεν θα αρέσει σε πρώτη ανάγνωση σε κανέναν αλλά είναι απαραίτητο. Ταυτόχρονα όμως είναι σαφές και πως το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης της επόμενης μέρας πρέπει να στηριχθεί ξεκάθαρα στις αρχές της βιωσιμότητας που δεν αφορά μόνο το περιβάλλον αλλά και τα ίδια τα θεμέλια πάνω στα οποία κτίστηκε η σύγχρονη Ελλάδα αλλά και η ζωή του καθενός και της καθεμιάς από εμάς.
Η Δημοκρατική Συμμαχία κάνει τα πρώτα της βήματα έχοντας γεννηθεί μέσα από τις στάχτες των μεγάλων κομματικών σχηματισμών γιατί είδε την αλήθεια κατάματα. Για κανέναν δεν είναι εύκολο να σηκώσει πρώτος ή πρώτη τη σημαία της επανάστασης, και της συνειδητοποίησης ότι όλα άλλαξαν και άρα πρέπει να αλλάξουμε και εμείς. Αλλά οι καιροί θα δικαιώσουν αυτό το θάρρος για αυτό είμαι πεπεισμένη.
Καλή δύναμη σε όλους.
Sophia Kalantzakos 