Οι τελευταίες μέρες θα μείνουν αξέχαστες στην πολιτική ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Στο χείλος της οικονομικής καταστροφής, με ανεπανόρθωτες οικονομικές συνέπειες για τη σημερινή γενιά αλλά και πολλές επόμενες γενιές Ελλήνων, ο πολιτικός κόσμος δεν μπορεί να συνεργαστεί.
Η κυβέρνηση καταρρέει εκ των έσω μετά από διαβεβαιώσεις 20 μηνών πως μπορεί να διασώσει τη χώρα με ριζικές τομές, αποφασιστικότητα, μεταρρυθμίσεις και μια καλή συνεργασία με τις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Οι προσδοκίες δεν επαληθεύτηκαν και η κατάληξη ήταν ένας ανασχηματισμός βιτρίνας και εσωκομματικών τακτοποιήσεων. Αυτό ήταν ένα δείγμα business worse than usual που ανακούφισε πρόσκαιρα τις αγορές και εγγυάται ότι το μεσοπρόθεσμο θα περάσει.
Η αξιωματική αντιπολίτευση χάραξε εξαρχής κόκκινες γραμμές, βρήκε το σύνθημα της εσωτερικής κατανάλωσης με κύριο σλόγκαν την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου . Εκεί εμμένει πεισματικά.
Η αριστερά αποποιείται ευθυνών λόγω ριζικά διαφορετικής ιδεολογίας – και ως εκ τούτου έχει την πολυτέλεια της απραξίας και της λεκτικής αντίστασης. Το ΛΑΟΣ και η Δημοκρατική Συμμαχία υπογραμμίζουν σε όλους τους τόνους την ανάγκη συνεργασίας – αλλά κατηγορούνται πως επιδιώκουν μονάχα μερτικό στην εξουσία.
Σήμερα με αυτά τα δεδομένα και μετά τις τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις από πλευράς Πρωθυπουργού που αποδεικνύουν τελικά ότι αυτή η κυβέρνηση είχε πράγματι χάσει τον έλεγχο της κατάστασης, σύσσωμη η αντιπολίτευση συμφώνησε σε ένα πράγμα και ζητά ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΩΡΑ.
Εκλογές, που εκ των πραγμάτων οδηγούν σε πολυκομματική Βουλή και στην ανάγκη μετεκλογικής συνεργασίας των κομμάτων.
Ας μας πούνε ΤΩΡΑ λοιπόν, ποιος από αυτούς θα συνεργαστεί με ποιόν. Ας αρχίσουν άμεσα να συζητούν μεταξύ τους και ας παρουσιάσουν ξεκάθαρες προγραμματικές συμφωνίες προεκλογικά.
Ας καθορίσουν τη στάση τους και μαζί με τα επιμέρους προγράμματά τους ας πούνε στον Ελληνικό λαό το πώς θα υπάρξουν συνεργασίες μετεκλογικά όταν τώρα, στην πιο κρίσιμη ιστορική καμπή, δεν υπάρχει πεδίο διαπραγμάτευσης αλλά μόνο κόκκινες γραμμές. Αλλά ας πουν επίσης ποιοι ακριβώς θα είναι και οι επιτελείς που θα συμβάλουν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση. Θα υπάρχουν τεχνοκράτες ειδικοί, ονόματα της αγοράς ή αυτοί θα παραμείνουν έξω από το χορό είτε από πολιτική μικροψυχία είτε επειδή οι ίδιοι δεν θέλουν να είναι συμμέτοχοι αν και εφόσον το καράβι βουλιάξει; Τα πρόσωπα που θα αναλάβουν υπουργικούς θώκους πρέπει να είναι γνωστά γιατί αντικατοπτρίζουν τη συνέπεια ανάμεσα στα λόγια και στην πολιτική που θα εφαρμοστεί στη συνέχεια.
Ειδικότερα το βάρος πέφτει στη ΝΔ που προηγείται και στις δημοσκοπήσεις. Ας μας ξεκαθαρίσει η αξιωματική αντιπολίτευση το πως θα εφαρμοστεί μετεκλογικά το πρόγραμμα «Όλα ή τίποτα, Ζάππειο ΙΙ» γιατί διαφορετικά θα έχουμε την ιστορική επανάληψη του Macedonia is Greece του 1993 με νέο εθνικό σύνθημα με σηκωμένα τα λάβαρα «Νέο μνημόνιο ή θάνατος!» Και ξέρουμε όλοι που οδηγούν τέτοια ασπρόμαυρα αδιέξοδα διλήμματα.
Η διδαχή από την ιστορία είναι μεγάλο προνόμιο αλλά οι Ελληνες δεν θέλουν να χρησιμοποιήσουν της ιστορική τους μνήμη για να αποφύγουν τα λάθη του παρελθόντος.
Στο Σύνταγμα οι πολίτες ζητούν λύσεις. Εκφράζουν αγανάκτηση αλλά ζητούν και σχέδιο διεξόδου από την κρίση. Διότι δεν έχουν υποχρέωση εκείνοι να δημιουργήσουν πολιτική πλατφόρμα, αν και αυτό ήδη αρχίζει να γίνεται. Η δουλειά των εκλεγμένων αντιπροσώπων είναι να λύνουν μέσα από την πολιτική τα προβλήματα των πολιτών και να διοικούν το κράτος.
Οι πολίτες είτε είναι στο Σύνταγμα είτε δεν είναι εκεί μοιράζονται την ίδια αγωνία. Φοβούνται πως όχι απλά χάνουν τα κεκτημένα αλλά μπαίνουν σε μια περιπέτεια όπου κανείς δεν είναι τιμονιέρης του σκάφους της Ελλάδας.
Οι καλοί καπεταναίοι στην φουρτούνα φαίνονται. Οπως επίσης και το καλό πλήρωμα. Ας ξεκαθαρίσουν όλα πριν από τις εθνικές εκλογές που μοιραία έρχονται. Διότι μπορεί ο πολιτικός κόσμος και οι αγορές να λειτουργούν με βραχυπρόθεσμο ορίζοντα αλλά η Ελλάδα για να ανακάμψει ουσιαστικά θα χρειαστεί να αλλάξει και σε βάθος χρόνου.
Sophia Kalantzakos 