Το παρατεταμένο και αδιέξοδο -επί του παρόντος- δράμα που ζει η Ελληνική κοινωνία έχει πολλαπλές συνέπειες. Οικονομικός μαρασμός, ανεργία, ανασφάλεια, αδιέξοδο είναι μερικά από τα επακόλουθα της πρωτόγνωρης οικονομικής κρίσης που μαστίζει τη χώρα μας. Αλλά το δραματικότερο είναι η κατάλυση του κράτους από συντεχνίες και μια αριστερά που εξάρει τα πάθη, τα μίση, το θυμό, τις ανασφάλειες και επιδιώκει την ανατροπή… Επενδύει στην διάλυση χωρίς ένα αισιόδοξο, σύγχρονο, αλλά και ρεαλιστικό όραμα, σε μια Ελλάδα διαλυμένη και ανύμπορη, που βασιλεύει το μίσος.
Δυστυχώς τα αστικά δημοκρατικά κόμματα παρακολουθούν το έργο της κατάλυσης της δημοκρατίας και της νομιμότητας χωρίς να παρεμβαίνουν. Ούτε δυναμικά αλλά ούτε και συμβολικά. Οπως και στο παρελθόν έτσι και σήμερα μέσα στην κρίση πιστεύουν πως η ενασχόληση των πολιτών με τα επεισόδια θα αποσπάσουν την προσοχή τους από τα μεγάλα και καθημερινά προβλήματα που τους δημιουργούν ασφυξία.
Δεν συμβαίνει αυτό όμως. Απλά διαλύεται το κράτος, η δημοκρατία και η νομιμότητα και όσο αυτό συμβαίνει τόσο θα εμπεδώνεται η λογική της ζούγκλας και η επιθετικότητα και η ταξική σύγκρουση θα κορυφώνεται.
Οι τρεις υπουργοί που τοποθετήθηκαν επί των συντεχνιών αλλά και όλων των δυνάμεων που επενδύουν στη χρεωκοπία της χώρας υπογραμμίζουν τη νέα πραγματικότητα και τους κινδύνους που εγκυμονεί. Είναι όμως μέρος του προβλήματος όχι σε προσωπικό επίπεδο αλλά θεσμικά για αυτό και δεν εισακούονται όσο θα έπρεπε.
Χρειάζεται ένα νέο όραμα για την Ελλάδα και τους Ελληνες. Οι πολίτες πρέπει να αντιδράσουν στη διάλυση, τη μιζέρια και την αναρχία, αλλα και να στηρίξουν εκείνες τις φωνές που έχουν κάτι νέο να πουν και όχι να απορρίψουν κάθε καινούργια πρόταση ως ουτοπική και ανεφάρμοστη.
Είναι τόσο το καλό ανθρώπινο δυναμικό της χώρας μας που δεν μας αξίζει τέτοια τύχη. Και πρέπει η αντίδρασή μας να είναι θετική και όχι μια ακόμα άρνηση της πραγματικότητας, της ευθύνης και της προσπάθειας να συμβάλουμε στην έξοδο από την κρίση.
Ο εμφύλιος έληξε οριστικά περισσότερο από μισό αιώνα. Δεν μπορεί να αναβιώσουμε τις έχθρες, τα μίση και τις μεθόδους αυτών των εποχών που μας τραυμάτισαν και μας οπισθοδρόμησαν σε κρίσιμες δεκαετίες.
Για αυτό καταλήψεις τέλος, απεργίες τέλος όμως και ένα κάλεσμα για νέες ιδέες που θα συμβάλουν στο να κάνουμε μια νέα αρχή στο δύσκολο δρόμο που έχουμε να διανύσουμε. Ας αντιδράσουμε δημιουργικά πριν να είναι αργά για μας και τα παιδιά μας.
Sophia Kalantzakos 